sonunda farkettimki benim derdim kendimle.çözülebilecek gibi olmayan bir durum bu.her akşam bütün kanallarda haberleri gezen babama "artık lütfen haber izlemeyelim moralim çok bozuluyor kaldırmıyor kalbim" demek gibi bişey ya da sevgilime duyduğum amansız özlem.onu çok görmek istemek,ama hiç gerçekten söyleyememek.özledim dersin ama lütfen gel diyemezsin.yaptığın hiçbişeyi beğenmeme hiçbişeyden memnun olmama sıkıntısı...kendimle uğraşıcak huzursuz edicek bir konum her daim olucak benim.biliyorum.neden böyleyim demenin zamanı çoktan geçti.öyle düşünmemeliyim savaşta ölen ya da ailesini kaybeden insanlar var üzüldüğüm şeye bak demenin zamanı da.çünkü zaten onları da dert ediyorum ben kendime boş zamanlarımda hiç sorun olmuyor.öldüren ölen bütün insanları dert edebiliyorum.bu iyi olmakla ya da kendini iyi görmekle ilgili bişey de değil.dün akşam birdenbire geldi aklıma.bu kadar düşünürsen delirebilirsin dedim kendime.evet delirebilirim.herkesin içinde yaşayan delilerden gibi değil hem de.basbaya o düşünen heykelle arkadaşlık edebilecek kadar.içimde büyük bi sıkıntı var.hava da o kadar güzelki aksi gibi.eskiden çok mutlu olurdum.şimdi dağıtamıyor sıkıntımı güneşle gelen o esinti bile...
posted by bir delinin düşündükleri @ 14:01
Comments: 3
