gelmediğinde hep işi olduğunda, mesajlarıma cevap alamadığımda sanki ihmal edilmiş gibi hissediyorum kendimi.biliyorumki yaşamaya zamanı yok olunca da benle ilgileniyor.ona bu konuda hiç bişey soylememeye çalışıyorum çunku biliyorumki şikayet etmem doğru değil.diğer taraftansa çok yalnızım.yapayalnız.büyüdükçe yalnızlaşıyorum.ondan uzaklaşmak geçiyor bazen aklımdan.diyorumki madem yalnızsın tam ol yalnız.hem böylece ona kabullendirmen gereken şeyler içinde bi çaba vermek zorunda kalmazsın.çok seviyorum çok çok.ama kendimi en derin yalnızlığın içine atmak istiyorum.cezalandırmaya mı çalışıyorum ben de bilmiyorum.ya da kendime mi acıyorum.bildiğim tek şey kendimi imha etme isteğimdir.

posted by bir delinin düşündükleri @ 18:35 Comments: 0