Dün gece rüyamda ayrılmıştık.O bırakıp gitmişti beni.Kahroldum.Kocaman bi boşluğa düştüm.
Sabah işe geldim.Kız arkadaşımla konuştuk.Dedi ki Fıratını gördüm rüyamda.Ölmüştü.Şimdi ben çok korkuyorum.Ya ona bişey olursa.Bayramda annesinin yanına gidecekti, dönerken de arabayla dönecekti.Gitmesini istemiyorum.Çünkü çok korkuyorum onu kaybetmekten.
O da beni seviyor....
sevgili günlük;
ona aşığım.söylemim söylemim diyorum ama dayanamıyorum.içim kıpır kıpır.böyle yanıma gelsin yanımda dursun ölsem de olur o kadar yani.sanki o da aynı benim gibi.sanki o da o kadar çok seviyor.onun sevgisini hissettikçe daha çok seviyorum onu.yanımdan hiç ayrılmasa keşke ona bi sarılsam bi daha bırakmasam.bi arkadaşım "anlatma kızım kendi nazarın değcek salak" diyor.nazar diye bişey varmışta değermiş diye ödüm kopuyor.ama içimden sürekli "onu seviyorum" demek geçiyor.onu acayip seviyorum.onu alıp, göğüs kafesimin içine soksam yine özlemim dinmez sanki...
a dostlar.hayatımda ilk defa bir erkeğe hediye alacağım.tabi sevgilim olan bir erkeğe.e malum hiçbiri çok uzun dayanmadığından böyle bi durumla karşılaşmamıştım.Ne alayım ben sevdiceğime...Değişik bişey olsun istiyorum ve hep beni hatırlatacak.Ömrü boyunca aklından çıkmak istemiyorum.Mıhlamalıyım kendimi ona.
anlamaya çalışma anla, aşk dayandı gırtlağa...
hayat anlar bütünüymüş öyle bi cümle okumuştum bikeresinde.Bi an olur mutsuzluğun dibine gömülürsün bi an gökten zembille hayatının aşkı iner.hiç tanımadığın, hiç bilmediğin birine hesapsız kapılırsın.İçinden dersin ki "mutlu aşk varmış".eskiden her mutluluğun bir sonu olduğunu düşünen ben, bunun bi sonu olduğunu aklımdan geçirmeye korkuyorum.sanki bi güç duyacak da onu benden alacakmış gibi.sonsuza kadar mutlu olucağıma inanmadığımı biliyordum zaten.ama korkuyorum çok şimdi.eskiden bunun normal olduğunu düşünürken şimdi her an kaybedeceğimden korkuyorum.sanırım daha önce bulmadığımdan umursamıyordum.hayatımın aşkını gerçekten buldum bu sefer.O ince, nazik, düşünceli, sahiplenen, özgür bırakan, gözlerinden sevgisini okuduğum ,ufku açık sevgili...bu son olsun lütfen.benle olsun sonsuza dek...
kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgarına...
gülis:
öffffffff
gülis:
çok gıcık bi gün
betül:
bence çok güzel
betül:
fırat bana çiçeğim diyo
betül:
bi de fıstıklı kadayıfım da diyo
gülis:
ya s..tir git ya
betül:
ehe çok mutluyum
Şimdi ben hayatıma birdenbire giren kişinin büyüsüne kapıldım.Kendimi yürümeyle emekleme arasında çabalayan bebekler gibi hissediyorum.Bir sonraki adımı atmaktan korkuyorum.Geçen sefer ve bir önceki sefer ve daha öncekilerde de düşmüştüm.Yine düşersem ya.Ya bu sefer de öğrenemessem yürümeyi.O beni aradığında kalbim daha hızlı çarpıyor sanki.Onu arasammı diye düşünürken heyecanlanıyorum.
Düşünüyorum bazen.Nasıl olduki bu.Her ilişkimin bi öncekiyle arasında aylar hatta yıllar varken...Acaba hızla geçen yaşımın peşine mi takıldı kalbim...O eskiden çok bel bağlamadığım kısmet mi alın yazısı mı yoksa.Bilmiyorum...Ama fena halde merak ediyorum.
sevgilik günlük;
bilmem kaç milyonuncu kez oluyor bilmiyorum ama bi ders daha aldım hayattan.betona oturmamalıyım, oturmamalıyım, oturmamalıyım.yoksa sonunda çok fena oluyorum.otururken de şoyle düşünüyordum "eskiden çevremdekiler bana betona oturma üşütürsün derdiler, şimdi demiyorlar ne acayip o halde biraz daha oturabilirim". ertesi gün insanların artık büyüdüğüm için beni uyarmadıklarını anladım, betonun yıllar içinde üşütmeye yol açmıycak, sonunda cırcır edip, elden ayaktan kesip, mide bulandırmayacak bir etkisi oluşmamış...meğersem.hay allah...
