bilmem kaç milyonuncu kez oluyor bilmiyorum ama bi ders daha aldım hayattan.betona oturmamalıyım, oturmamalıyım, oturmamalıyım.yoksa sonunda çok fena oluyorum.otururken de şoyle düşünüyordum "eskiden çevremdekiler bana betona oturma üşütürsün derdiler, şimdi demiyorlar ne acayip o halde biraz daha oturabilirim". ertesi gün insanların artık büyüdüğüm için beni uyarmadıklarını anladım, betonun yıllar içinde üşütmeye yol açmıycak, sonunda cırcır edip, elden ayaktan kesip, mide bulandırmayacak bir etkisi oluşmamış...meğersem.hay allah...
posted by bir delinin düşündükleri @ 00:48
Comments: 3
