biterken yıl, gün , ömür belki...
dönüp bakıyorum elime.kalanlar bi ailem bi dostlarım bi kaç tane.
en çok üzüldüğüm şeyse bi yeni yıla bile beni çok seven bi adamla giremiyor olmam.bi tanesine bile.Nasıl birşey o en kıymetline hediye almak bilmiyorum mesela.Belki de nasıl birşeydi en kıymetli birinin olması onu da unuttum.Ama olsun.Biraz dert ediyorum ama o kadar da önemsemiyorum.Yeni yıla girerken beni yaratana daha fazla nankörlük etmemeyi diliyorum bi.En önemli dileğim bu.Çünkü ne gelirse, ne varsa ondan gelir ondan var.Bi de zaten mutluyum ben ya.E sağlıklıyım da.Daha ne olsun ki.
herkese herkeseye mutlu yıllar.beni çok sevin anacım...
sevgili günlük;
Artık...
artık kendime acımaya başladım.Bu kadar üzülmeyi hakediyor muyum ya da bu kadar kendimi üzmeyi hakediyor muyum.Düşününce üzülüyorum kendime.Bu engelleyebildiğim birşey de değilki.Sadece şunu biliyorum yarım saat ya da 1 saat sonra geçecek bu.Daha sonrası yok.Tekrarlanacak ama uzun sürmeyecek.
sevgili günlük
bugun bayram.çok güzel bir gün geçirdiğim söylenemez.Zaten üşüyen ruhum vardı şimdi bedenimde üşüyor.kış bu sene gerçekten kış gibi oldu.bunun dışında bugun çok aksiydim.bi de bir sevdiğim yokki benimde sevdiğim.bir sevenim var mı bilmem benden uzaklarda benim...
sevgili günlük;
kış mevsimini hiç sevmiyorum.Daha önce duvara bakıyordu masam.Şimdi bulutlara.Bir par.a daha memnunum ama hala karanlık.Aslında hayatımda değerini bilmem gereken birçok değer olduğunun da farkındayım.Ama unutuyo muyum ne bazen kendimi berbat hissediyorum o zamanlar neden bilmiyorum.Daha önce başka bi günlüğüm vardı ve bunu okuyan birileri.Kapadım.Şimdi kimsenin okumadığını biliyorum kendimden başka.En azından kimseyi okuması için teşvik etmiyorum.O yüzden anlatırken derdimi içim rahat.Kimseyi sıkmıyorum karanlık yanımla.Benim 2 yanım var.Farkında mısın? Bi gözlerinin için gülen bir de için karanlık yüzü karanlık yanım.Karanlık yanıma geçince çok çirkin oluyor yüzüm.Aynaya bakmak istemiyorum.Bu benim elimde değil.Aniden geçiyorum karanlığa.Aniden çıkıyorum karanlıktan.Bazen günah keçilerim oluyor bazen olmuyor...
Hiçbir insanın aslında kötü olmadığını çokdan beri öğrenmiştim ben.Çok olmuştu.Bilmiyorum, zaman zaman unuttuğumdan mıdır bu gerçeği hayal kırıklığına uğruyorum.Yoksa bunu bildikten sonra insan hiç üzülmezki.Değil mi? Sonuçta herkes mutlu olmak için yapıyor ne yapıyorsa.Amaç kişisel mutluluk.Bugün çalıştığım yerde bir zaman çok sevdiğim sonra soğuduğum nefret ettiğim biriyle karşılaşınca onu tekrar sevdim.Soğuduğum için utandım kendimden.Sonuçta kötü olduğunu düşünmemeliydim.Bana kötülük yapmadı ki hiç isteyerek, amacı kişisel mutluluğuydu, fiziksel bir eylemiyse hiç yoktu beni üzmek için.Önce kendimi sonra onu affettim.Yani bu mutsuzluğum için suçlayabildiğim biri zaten yoktu.Suçlayamıyordum.Eski sevgiliyi bile.Şimdi artık hiç yok.Tek suçlu kaldı er meydanında.Ben...
o ruhun dinginliği tekrar ne zaman kazanılır.Nerde unutulmuştur.Ya da hangi ara küsülmüştür.O derinlerdeki yara her seferinde geçti denilip nasıl kanatılır, nasıl hiç iyileşmez.İnsan kendi kendine bu eziyeti neden yapar, nasıl kendini engeller.Engelleyebiir mi ya da.Ayaklarım dibe deydi artık yükselme vakti derken kendini dipsiz kuyularda bulma.Anlatmak istemek , anlatamamak...Aynı şeyleri tekrar baştan.Anlatmaktan korkmak.Hava ne zaman kötü olursa ben daha kötü oluyorum sanki.Neydi o en ümidini kestiğin zamanda çıkarmıydı mutluluk? Daha ne kadar ümidi kesmeli ki? Artık mutsuz olmaktan yoruldum.İçimde kocaman bir karanlık.Ölecek gibiyim sanki.Karanlıktan...Boğuluyorum kendi içimde.O klişe laflara sinirlenip sinirlenip acısını kendinden çıkarmak.Hayatın hiçbir yaşamın kopyası olmaması garip.Herşey , herkes başka.Farklı.Mutsuzluklar, gözyaşları.Ben neden bu kadar mutsuz oldum.Anlayamıyorum artık.Kişiliğimle bütünleşti.bigün burayı okuyup, kendime gülmeyi çok isterdim.Ama olmayacak galiba.Halbuki o kadar da kötü biri hiç değilim...
