o ruhun dinginliği tekrar ne zaman kazanılır.Nerde unutulmuştur.Ya da hangi ara küsülmüştür.O derinlerdeki yara her seferinde geçti denilip nasıl kanatılır, nasıl hiç iyileşmez.İnsan kendi kendine bu eziyeti neden yapar, nasıl kendini engeller.Engelleyebiir mi ya da.Ayaklarım dibe deydi artık yükselme vakti derken kendini dipsiz kuyularda bulma.Anlatmak istemek , anlatamamak...Aynı şeyleri tekrar baştan.Anlatmaktan korkmak.Hava ne zaman kötü olursa ben daha kötü oluyorum sanki.Neydi o en ümidini kestiğin zamanda çıkarmıydı mutluluk? Daha ne kadar ümidi kesmeli ki? Artık mutsuz olmaktan yoruldum.İçimde kocaman bir karanlık.Ölecek gibiyim sanki.Karanlıktan...Boğuluyorum kendi içimde.O klişe laflara sinirlenip sinirlenip acısını kendinden çıkarmak.Hayatın hiçbir yaşamın kopyası olmaması garip.Herşey , herkes başka.Farklı.Mutsuzluklar, gözyaşları.Ben neden bu kadar mutsuz oldum.Anlayamıyorum artık.Kişiliğimle bütünleşti.bigün burayı okuyup, kendime gülmeyi çok isterdim.Ama olmayacak galiba.Halbuki o kadar da kötü biri hiç değilim...