şımarıklık ettiğimi farkettim.dün işini bırakıp geldi.biliyordum en başta da bu kadar yoğun olacağını.yaptığım şımarıklıktı evet.artık hiç düşünmeyeceğim öyle.onu da kendimi de üzmeyeceğim.seçimimi yaptım.ondan ayrılmayı ya da boyle kabullenmeyi tercih etmeliydim.ettim.onu çok seviyorum.

posted by bir delinin düşündükleri @ 10:53 Comments: 1

gelmediğinde hep işi olduğunda, mesajlarıma cevap alamadığımda sanki ihmal edilmiş gibi hissediyorum kendimi.biliyorumki yaşamaya zamanı yok olunca da benle ilgileniyor.ona bu konuda hiç bişey soylememeye çalışıyorum çunku biliyorumki şikayet etmem doğru değil.diğer taraftansa çok yalnızım.yapayalnız.büyüdükçe yalnızlaşıyorum.ondan uzaklaşmak geçiyor bazen aklımdan.diyorumki madem yalnızsın tam ol yalnız.hem böylece ona kabullendirmen gereken şeyler içinde bi çaba vermek zorunda kalmazsın.çok seviyorum çok çok.ama kendimi en derin yalnızlığın içine atmak istiyorum.cezalandırmaya mı çalışıyorum ben de bilmiyorum.ya da kendime mi acıyorum.bildiğim tek şey kendimi imha etme isteğimdir.

posted by bir delinin düşündükleri @ 18:35 Comments: 0

“Gönlümüz zaten sürüldü çoktan...” “...zaten zar zor durduğumuz memleketimizden sürün bizi de gayrı... sürün gitsin, sürün bitsin..."

posted by bir delinin düşündükleri @ 09:36 Comments: 1

bu aralar mutluluktan mı çaresizlikten mi bilmiyorum ama yazamıyorum.mutluyum evet.çok çok.üstelik bu sefer sanki daha uzun sürecek bir mutluluk bu.belki herşey yolunda giderde korktuğum şeyler olmazsa o evleneceğim insan bile olabilir.gözümü kapadığımda gülüşünü görüyorum kocaman, içim ısınıyor.sonra korkuyorum kaybetmekten.her seferinde.

farklı olmak bazen hayatta karşınıza çıkacak en iyi, en güzeli bile elinizden alabilme yetisine sahip.buna karşılık vazgeçemeyeceğiniz, vazgeçmeyi düşünmeyi bile aklınıza getirmeyeceğiniz birşeyse çaresizsinizdir çok.hem bu kadar mutlu olup hem çaresiz olmak...bu rüya içinde umutsuzluk da olan pembe bir rüya.tek dileğimse sönmemesi hiç.

yanisi şimdiye kadar o doğru insanla neden karşılaşamıyorum ben diye üzülürken birdenbire ona en yakın insanla karşılaştım şimdi de onla sonsuza kadar birlikte neden olamıyorum diye üzülüyorum...her daim bişeyler var yani gölge yapan.sonsuz mutluluk yok, sorunsuz, tasasız.onu çok seviyorum.kimseyi sevmediğim kadar çok.bigün gideceği düşüncesi kırıyor kalbimi...

posted by bir delinin düşündükleri @ 13:49 Comments: 3