düşününce şimdi, bu ülkede yaşayıp da nasıl durulur ki çemberin içinde.belki doğuştan gelen bir özellikdir bu.Sonradan çok denesen de olmuyor çünkü.Okuyup gazeteleri her sabah, kaçıp gitmek istiyorsun.Doğru olanlar senin doğrun değil ne de yanlışlar senin yanlışların.İnsanlarla aranda gittikçe büyüyen bir uçurum olur kahroldukça olanlara.Düşündükçe, okudukça, vicdanını her daim içinde taşıdıkça...Hergün uyanırsın, hergün bir kere mutlaka kahrolursun.En az bir kere.O sürüde sadece kendi için dertlenen bi koyun olsaydım.30 yıl önce babam büyük bi şehre yerleşmeseydi ben de 3 kocalı bir adamın karısı olsaydım ve tek meselem kumalarım olsaydı.Acaba daha mı mutlu olurdum o zaman? Çünkü yapılacak bişeyler olurdu belki.Şimdiyse hiç yok.Bakıp bakıp kederlenmek dışında.
Öyle işte...
"ya dışındasındır çemberin ya da içinde yer alacaksın kendin içindeyken kafan dışındaysa çaresi yok kardeşim, her aksam böyle içip kederlenip mutsuz olacaksın meyhane masalarında kahrolacaksın"
Onun çok işi var.Biliyorum çok çalıştığını.Çok çalışmak zorunda olduğunu.Yine de dilimin ucunda sürekli sitem var.Her istediğimde yanımda olmadığı için.Aslında ben de her istediğinde onun yanında olamıyorum.Mesela eve girmek zorunda olduğum bir saat var.O saatten sonra görüşemiyoruz.O buna hiç sitem etmezken ben hep üzülüyorum.Aslında hergün görüşmemek de değil mesele.Düşününce, gel desem gelir mesela işten eve bırakmak için.Ne bilmiyorum.Neden böyle oluyor.Ben ona bu kadar aşıkken neden huzursuzum.Korkuyorum galiba.Yine aynı sonla karşılaşmaktan.Aslında o kadar çok istiyorumki onunla bebeklerimizin olmasını :) sanırım bu ihtimalin gerçekleşmemesinden korkuyorum.Hep aynı sonuca varıyorum bunları düşündükçe.Diyorumki böyle korka korka olmazki bu iş.Onla yaşadığın her anın kıymetini bil...Ama ya yaşayamadıklarım...Çok özlüyorum onu.
Onu görmediğim zamanlarda çok özlüyorum.Söyleyecek sözüm kalmadı ona özlemimi,sevgimi anlatabilmek için.Çoğu zaman söylediklerine cevap veremiyorum.Çok özledim diyor.Çıkmıyor sesim.Özlemekten yoruluyor insan.Belki diğer insanlara göre normal bu ayrılık aralıkları.Belki de çok normal.Öyleyse ben neden bu kadar yorgunum onu özlemekten...
Yeni bi karar aldım.Artık canım sıkıldıkça şükredeceğim.Çünkü ne zaman "Allahım hayat ne sıkıcı bişey" dediysem başıma bişeyler geldi.Artık korkuyorum.Kaybedecek çok şeyimin olduğunu farkettim.Şimdi daha çok şey var hatta.O yüzden ne zaman sıkılsam, sıkılıyorum demiycem artık.Şükredicem.Bi de dua etsem çok güzel olur aslında.Belki savaşta süt kuzuları ölmez çok dua edersem...Kimse ölmez belki de.Bir de geçenlerde evlenen bi arkadaşımın kocası için söylediğim şeyler için çok pişmanım.Bi daha yapmıycam.Lütfen başıma gelmesin.Bi daha söylemiycem böyle şeyleri.Çok pişman oldum zaten.Bananeyse onun cimriliğinden...
